MINA

Long long time ago... Nikky,listen me..you understand? Any questions?

Helloooo, here we are again! Nu vragen jullie je misschien af..wat is dat voor een raar begin van het verhaal?! We zullen jullie de achterliggende gedachte gaan vertellen, wellicht lachen jullie dan net zo hard mee..of juist niet.

Toen we in Sumatra aankwamen hebben we een gids geboekt. Wegens omstandigheden zijn we namelijk langer in Bali moeten blijven, wat natuurlijk ook geen straf was..hebben paradijselijk uluwatu en padang padang nog kunnen bezoeken..maar dat betekende wel dat we later als gedacht aankwamen in Sumatra. Via de zus van Nikky hebben we contact gekregen met Iwan en Ari. (Sandy, je krijgt heel veel lieve groetjes van ze, al kunnen ze alleen de lange jongen herinneren hihi). Wat een geweldige mensen, het feest kan beginnen!

Vanuit Medan zijn we van start gegaan.. Allereerst een moskee bezocht waar we eruit zagen als fraaie moslimas. Daarna sultan palace, waar Nikky nog een interview af mocht leggen..lol! En ook al zijn we beiden niet katholiek aangelegd, wel nog in een schitterende kerk geweest waar we een kaarsje hebben aangestoken. Met de paus in 't vizier. We voelden ons helemaal in onze noppen, zo gezellig als deze kerk was. Kunnen ze in Nederland nog wat van leren!
De volgende dag stond lake toba op 't programma. "you guys can spend 1,5 hour here, then we have to go". Ok, knopen we in onze oren! 3000 traptreden om bij de waterval te komen. Doen? Ja, redden we wel.. Woooowww, mooi..nu nog terug, maar dat was flink afzien! Wij waren natuurlijk wel trots na deze heftige beklimming naar boven..maar hierdoor mistten we wel de ferry en kreeg onze Iwan last van hoofdpijn, omdat zijn lunch te laat kwam. Sorry guys!

Door onze mislukte timing een ferry later gepakt.. Achja, wat maakt het ook uit. We zijn tenslotte in Indonesië en niet in Nederland, waar iedereen om de minuut op de klok kijkt. Soms weten we gewoon niet welke dag het is, en gaat de tijd sneller dan we willen..
Affijn, met de ferry naar het eiland Samosir. En de tocht met de ferry was al grote pret. Voorlichting moeten geven over diabetes, Nederlandse lerares spelen, op de foto moeten met jan en alleman..en als klap op de vuurpijl onze lieve Ari nog in de gaten moeten houden.. Ari is een schat van een man. 54 jaar oud en door ons al verkozen tot knuffelopa. Deze lieverd heeft 3 jaar geleden een hersenbloeding gehad, en daar bovenop nog een hartaanval. En toch doorgaan met gidsen, lachen en grapjes blijven maken.. Dat verklaart dus het begin van ons verhaal. We zijn ontzettend dol geworden op dit mannetje en zijn erg zuinig op hem. Als verpleegkundige is 't best naar om symptomen te zien, weten wat je moet doen, maar de middelen er niet voor hebt. Dus we hebben onze lieve Ari de volgende dag maar afgezet bij het ziekenhuis in Medan. Dag lief schatje, we denken aan je!

Met ons gaat alles verder goed!! We genieten als beesten, zijn geïnteresseerd in alles en iedereen, geven fooi nadat we een prachtige Batik dance hebben bijgewoond, heeft Lisanne soms kapotte oren..gids: "do you want a rest?" Lis: "what rice do you have?" of deze: "do you have elektricity in Holland?" Lis: "no, we have no time". Haha, gewoon vriendelijk blijven..zo hebben we nog wel meer rake opmerkingen. Daarnaast staan we soms versteld van de cultuur. Vooral als we verhalen van vroeger horen..toen de doodstraf er nog was, en er koppen werden afgehakt en in zee werden gedumpt. Vroeger, toen het lichaam in stukken werd gesneden en er kannibalisme bestond. Vroeger, walgelijk, vooral als je met eigen ogen plaats delict ziet..! SCHAND BLOK stond erop..inderdaad een grote schande. Ziek om te zien hoor. Blij dat we in het heden leven..staan in ieder geval weer met beide beentjes op de grond!

Met die beide beentjes zijn we na dit walgelijke verhaal onze buik vol gaan eten met friet en soep. Daarna hebben we een duik, sprong of hoe Nikky 't ook mag noemen (dat van Lisanne was in ieder geval erg lachwekkend hihi), genomen in Lake Toba. 100x beter als die soepzee in Bali.. En ja, Lisanne heeft toch nog een keer gevist. Echter niks gevangen, diep triest..
Deze avond nog heerlijk genoten van live Batik muziek, lekker gegeten en ouderwets staan 'pingpongen'..

De volgende dag stonden we al om 05.15 (!!) naast ons bed, want deze keer moesten we de ferry toch echt op tijd hebben. Echter, Iwan had haast.. Haast? Watskeburt?! Geen tijd voor ontbijt, dat werd in een doggybag gezet en onze thee kon nog niet voor de helft worden opgedronken..wat Nikky natuurlijk niet erg vond. Toen zijn we verder gegaan naar Bukit Lawang. Lange reis, dus ons schoonheidsslaapje maar in de auto gedaan. Hier gearriveerd onze gids ontmoet voor de jungle trekking de volgende dag..daarna weer HEUL lekker gegeten en weer kleding en souvenirs voor onszelf op de kop getikt..oeps, dat wordt afscheid nemen van onze vertrouwde backpackkleding. Leven uit een tas is trouwens een hele ervaring..alhoewel we onze kledingkast best wel beginnen te missen!

En daar gingen we dan! Na een stevig ontbijt op naar de jungle. Hoi oeran oetangs! Wat zijn jullie mooi en wat kunnen we lang naar jullie kijken.. Maar laat ons niet schrikken door opeens achter onze Lies te gaan staan. Daar zijn wij niet zo van gediend MINA. Mina heeft al een hele reputatie opgebouwd in de jungle, en staat ook in de lonely planet vermeld. Ze staat bekend om haar agressie naar mensen toe, en kan dan dus een hap uit je arm nemen. Dus jullie snappen natuurlijk wel dat we meteen de benen namen. Onze gidsen wisten ook niet hoe snel ze weg moesten.."GO GO GO". Uiteindelijk was het een fraai avontuur, en hebben we onze schitterende jungle tocht kunnen voortzetten zonder rabiës. Een uur voor het eind nog naar een prachtig meer gegaan, heerlijk gezwommen en een lekker fruithapke op. Daarna waren we stuk, zijn we nog even Westers gaan eten en onze tas gaan inpakken want Thailand staat voor de deur. We wisten dat er ooit een eind zou komen aan Indonesië, maar het voelt heel erg naar!! We hebben het zo geweldig gehad hier..
Nikky: "niet te omschrijven dit land, gewoon perfect..zo veelzijdig dat je hier eigenlijk wil wonen".
Lisanne: "ik sluit me hier volledig bij aan. Al zou ik hier een baan vinden, dan zou ik zeker de overweging maken om te emigreren".

Kennen jullie mr. Piping nog uit Java? Dit mannetje mist ons, want hij belt iedere dag wel 1 keer. Maar we hebben niet altijd zin om op te nemen..de "gesprekken" gaan toch nergens over en daarnaast lacht hij alleen maar..waarop wij ook weer beginnen te lachen, dusja trek je conclusie maar. Wel lief dat er tenminste nog iemand is die ons mist.. :)

We zitten nu op de helft, zijn gearriveerd op Kuala Namu airport..en gaan nu nog even onze laatste rupiah opmaken aan eten en drinken. Vanmiddag landden we in Bangkok..hopelijk weer lekker eten in het vliegtuig..

HOUDOOEEE!!!